In: het verhaal van de überslanke postrockers

Ik loop naast een goede vriend van me – een lange slungel, maar naast mij is iedereen lang, maar dat terzijde – een café binnen dat er uitziet als een uit de hippietijd afstammend verpauperd pand. Aan de buitenkant bladdert blauwe verf langs de muren. Aan het raam hangen ijzeren spijlen tegen inbrekers. Binnen ligt een houten vloer. Achter de houten bar die zijn langste tijd heeft gehad, staat een man met iets langer haar die hij in een staartje heeft. Hij lacht op een mijn-mond-doet-zo-veel-pijn-dat-ik-hem-niet-anders-kan-houden-manier. Op het menu boven de bar staat wat we kunnen bestellen. Appel-bessensap, alles van fruit, als het maar geen vlees bevat (ik word nooit veganist). We bestellen een cola – de barman kijkt een tikkeltje verbaasd en ietwat beledigd – en gaan aan tafel zitten. Heerlijk, warme cola, dat is nou letterlijk een warm welkom.

Onze jassen kunnen we ophangen in de gang aan de kapstok. De gang achter het café bestaat uit geverfde stenen (als ik het goed zie oranje) waarop veel gekladderd is. Overal hangen plakaten en van alles en nog wat. De wc is ver de gang in – ik voel me ondertussen steeds meer als een vis op het droge – en dan de deur door. En dan die ranzige vlekkerige wc-bril, die volgekladderde deur en het kraantje met de gebroken spiegel. En dit noemen ze dus het ‘politiek cultureel centrum’. Jaja, zeker alles wat er tegenaan wil schoppen ofzo.

Ik ga terug naar het tafeltje waar we aanzitten en we wachten tot het concert begint. Even later stappen er nog twee lange slungels binnen. Eentje broodmager met lang haar, de ander een beetje verward haar en een bril. Nou zit ik tussen drie lange lummels die veel beter passen in het postrockconcept dat deze avond hoort te heersen in het concertzaaltje achter het café. Goed, het zaaltje is extreem klein en er zijn in totaal zo’n vijftien toeschouwers, ruim geteld. Na het voorprogramma komt eindelijk de band waarvoor we zijn gekomen op. Wauw! Die jongens zijn stuk voor stuk, zes stuks om precies te zijn, twee keer zo dun als ikzelf! Dit moet de nieuwe band voor annorexiapatiënten worden, dan gaan ze wel weer eten. En ik geloofde niet dat mannen uit scandinavë niet knap zijn, maar door deze band denk ik dat ik mijn visie maar eens herzie.

De muziek is wel heerlijk, hoewel ik geen postrocker in hart en ziel ben. Nog steeds voel ik me een schattig blond meisje tussen de droge alto’s. Niets aan te doen, gewoon niet op letten. Jammer voor ze. Ik geniet van de muziek, en even later stap ik samen met mijn drie slungels het ACU weer uit, op weg naar mijn warme bed. Want ja, na al die nieuwe gezichten, nieuwe beelden, andere ideeën, is het wel tijd voor iets veiligs waar ik me wél in thuis voel, ja, en dat is mijn bedje.

Wat zijn onze zuiderburen toch heerlijke mensen. Net nu alle aapjes in de Tweede Kamer en daaromheen (lees: het publieke debat) in een verhitte discussie verwikkeld zijn over een tweede paspoort, hebben ze in Brussel besloten dat Belgen twee paspoorten mogen hebben. Ik quote nu.nl: "Dat is het gevolg van een koninklijk besluit dat op 9 juni in werking treedt. De regeling geldt voor alle landen, behalve voor tien Europese, waaronder Nederland, aldus Belgische kranten maandag. Dat betekent dat een Belg die Nederlander wordt voorlopig nog wel zijn Belgische paspoort verliest." Heerlijk toch? Wij Nederlanders zo lekker tegendraads?

Nou eigenlijk zijn we dat helemaal niet. Wij muggenziften veel langer door dan andere landen - heet dat niet het Poldermodel?! - en uiteindelijk zijn we zo mak als een lammetje. Ik zie onze Jan-Peter alweer als een hondje achter Bush aanlopen, terwijl André gezellig gaat staan jumpen. Hoe zit dat met onze politici? Hoe zit dat met Nederland? Zijn we nu eigenlijk onszelf, of lopen we alleen maar anderen achterna en passen we onszelf steeds maar weer aan? Ach, zo gaat dat, zo zijn wij Nederlanders, niets aan te doen.

Een aanradertje: http://www.lizzybigsmile.blogspot.com/