In: Het gezicht dat ik nooit zal vergeten

Nadat we met het busje van de verharde weg af waren en over een soort zandpad kwamen, ging de weg omhoog. Zo steil op sommige plekken dat ik dacht dat we moesten gaan lopen. Naar mijn gevoel reden we lang over die weg, diep het bos in. Uiteindelijk kwamen we aan bij een huisje gemaakt van grijze cementstenen. Daar hield de weg ook eigenlijk op. Er kwam een oud vrouwtje de deur uitzetten. Ze was driedubbel gekleed, ookal was het nog zo'n 30 graden en liep iedereen in shirtjes. Het vrouwtje was kleiner dan ik. In ieder geval een hele kop kleiner. Ze wist niet wat ze zag: een hele groep buitenlanders, waarvan ze de meeste nog nooit gezien had.

We probeerden haar duidelijk te maken dat we van Meindert kwamen. En dat Meindert al aan zee was. Na veel gebaren en herhalingen van woorden begreep ze het, denk ik. We mochten gaan zitten op een houten bankje buiten. Of op het gras. Toen ging oma Kika, zo noemt iedereen haar, koffie voor ons maken. We waren er niet helemaal zeker van dat het om koffie ging, maar het werd wel duidelijk ze aan kwam zetten met een klein gasstelletje, een pannetje en koffiepoeder. Koffie zetten voor zo'n grote groep mensen was nog een hele opgaaf. Maar de koffie opdrinken was voor sommigen van ons nog moeilijker. Het oude vrouwtje bleef maar lachen. Dit was zo apart voor haar, zo veel bezoek kreeg ze niet en ze leefde daar zo alleen in dat huisje. "Gelukkig zijn er mensen als Meindert, mensen die omkijken naar de verlatenen," dacht ik. Ik zal het stralende gezicht van dit oude vrouwtje nooit, nooit meer vergeten.

~ ~ ~ ~ ~

Noot van de schrijfster
Als je je afvraagt waarom ik niets heb gepost over Kroatië, dan kan ik je geen antwoord geven. Misschien had ik niets te vertellen wat anderen niet al vertelden, misschien wist ik niet wat ik moest schrijven, misschien kón ik niets schrijven. Maar nu weet ik het. Eindelijk kwam het in me op. Hetgene wat mij het meeste heeft gedaan tijdens de hele reis? Dat is oma Kika. Gelukkig was het voor iedereen anders, en heeft iedereen een ander hoogtepunt. En ik weet dat sommigen oma Kika niet hebben kunnen ontmoeten. Daarom wilde ik die mensen toch nog even laten meegenieten van dat kleine stukje Kroatië.