In: flitsen van een belevenis

Ik stap met die grote jongen aan mijn arm door een oude houten draaideur het gebouw binnen. Het ziet er totaal niet gezellig uit. Volgende keer maar niet meer het boekje volgen en zelfs een plek om te eten opzoeken, denk ik bij mezelf. Het is donker en groot en het ziet er totaal niet uit als een restaurant. Vanaf een tafel waar een aantal mensen zitten te eten, roept een man in ietwat gebrekkig Engels probeert uit te leggen dat we om 6 uur moeten terugkomen, omdat ze dan pas opengaan. We besluiten even verder te kijken naar een ander plekje om te eten, maar dat lukt niet helemaal. Iets na zessen besluiten we toch terug te gaan naar wat het boekje het oudste nooit veranderde restaurant van de stad noemt. Als we binnen staan, brandt er licht. Het grote gebouw oogt plotseling een stuk mooier. Het lijkt nu meer op een oud postkantoor. Veel donker hout, wittige muren en een lange rij met allemaal kleine, houten laatjes. Een stuk gezelliger eigenlijk.

Het regent. We steken een klein parapluutje op waar we beide maar half onder kunnen lopen. Mijn voeten zijn al doorweekt van het water dat over de grond stroomt. Ik denk er steeds weer aan dat ik andere schoenen had moeten meenemen. Mijn schat en ik gaan naar iets wat hij leuk vindt, een militair museum. Ik kan er zo van genieten hoe hij langs de opgestelde voorwerpen loopt en van alles wil uitleggen. Hoewel ik moe ben en pijn aan mijn benen heb, vind ik zijn verhalen over de oude wapens eigenlijk best interessant. Even flitst er door me heen dat ik weet dat ik mezelf ertoe kan zetten me te interesseren voor verhalen van anderen, zonder dat ik het zelf leuk hoef te vinden. Die gedachte wuif ik weg als ik naar de lach op zijn gezicht kijk als hij vertelt over de verschillen tussen de Russische, Duitse en Amerikaanse wapens. Ik weet het. Waar ook, wat ook, ik hoef niet te doen alsof, ik kan er écht van genieten.

Eigenlijk kan ik hier een boek over volschrijven, bedenk ik als ik tussen de drommen mensen loop in een gebouw waar ik had moeten genieten van de oudheid, genieten van de mensen die er toen leefden, van de romantiek die het daardoor uitstraalt. Maar dat lukt niet. Gewoon niet. Na anderhalf uur wachtrij verwacht je toch iets moois, maar het enige wat je ziet, is mensen. Mensen uit deze tijd. Mensen die er niet horen. Ik droom erover door het gebouw te lopen als er ´s nachts niemand meer is. Dán kan ik dromen van die vroegere tijden. Dán zouden er pas echt dromen komen.

Het begint al te schemeren. We zijn precies op tijd, want de boot staat op het punt te vertrekken. Een uur lang hand in hand langs alle mooie plekjes langs het water, naast die geweldige jongen met wie ik dit allemaal mag delen. Het eindpunt is onderaan de grote bekende toren. Hij is geel verlicht in het donker. Dit wilde ik zien, dit voldoet aan mijn verwachting. Maar dat is nog niet alles. Als we uitstappen beginnen er allerlei kleine lichtjes te flitsen. Alsof er ieder moment vanaf een andere plek een foto met flits wordt gemaakt. Dit is boven verwachting. Dit is heerlijk. Arm in arm zegt hij: “voor deze ene avond, voor dit ene moment, dit is alles waard.” Je hebt gelijk, bedenk ik. Meer woorden zijn er niet nodig.