Stilte. Voor het eerst. En nog steeds in die witte ruimte. De tafels, het kastje aan de muur, het plafond, het schrijfbord. De muren zouden ook wit moeten zijn, maar de onderkant heeft een vies grauw kleurtje gekregen in de tijd. Niets voor mij, deze omgeving. Altijd was het ook een stuk drukker hier, altijd mensen om me heen, maar nu is het stil. De muren komen op me af en ik voel me eenzaam. En dat op de laatste dag dat ik hier ben.

Misschien valt het me ook meer op omdat ik bijna al mijn opdrachten gemaakt heb. Zo nog één dingetje en dan ben ik klaar. Maar ik kan natuurlijk altijd meer doen. Ik doe het wel rustig aan. Ach, genieten van mijn laatste dag. Ik stop de dopjes van mijn mp3-speler in mijn oren en ik zap verder naar het volgende liedje. Marco Borsato galmt door mijn oren dat ze alleen maar vrij wil zijn. Ik sta op en ga naar de wc.

Ik heb in al die tijd dat ik hier was veel geleerd. Van mezelf, van anderen, van het werk. Maar niet alleen hier heb ik veel geleerd. Ook privé ben ik veel veranderingen tegengekomen. Het was een roerige tijd. Maar ik heb genoten. En nu is het voorbij, hier dan, en bijna dan. Het is drie uur, over twee uurtjes kan ik weg. Echt weg. En het gekke is dat ik tegen alle mensen die hier normaal rondlopen kan zeggen dat ik ze een goed leven wens om ze daarna nooit meer te zien. Toch jammer, dan werk je negen weken met ze samen en dan zie je ze nooit meer. Ach, zo gaat het leven. En voor mij start nu een nieuwe periode in mijn nog zo korte leventje: vakantie.

Met een gevoel van verdriet en blijdschap en het stukje in mij dat mij geleerd heeft dat ik het leven met beide handen moet aanpakken en er het meeste uit moet halen, stap ik straks het gebouw uit en voor de laatste keer op dezelfde trein. Mijn stage is voorbij.