Ik dacht weer aan die jurk die we hadden gezien laatst. Ik liep er zo langs, ervan uitgaande dat hij toch te duur was. Maar jij riep me en wees hem aan. We vonden hem allebei geweldig. Ik had nooit verwacht dat ik zo een jurk mooi zou vinden. Hij was gemaakt van een heerlijke stof, hij had een nette diepe V-hals waaraan juweeltjes waren bevestigd. Hij was in het groen, jouw kleur. Maar ik heb hem niet gepast. Hij is toch te duur, dat was mijn argument.

En nu? Heb ik er spijt van dat ik hem niet gepast heb? Ik geloof dat het me te veel kost, zo zie ik het. Of dit de echte waarheid is, daar kan ik geen bewijzen over inbrengen. Dan had ik het maar gewoon moeten proberen. Maar wat heeft het voor nut? Misschien had ik hem aangepast en stond hij afgrijselijk. Dan had ik nooit meer kunnen denken dat ik in die ‘goeie ouwe tijd’ een geweldige jurk had gezien. Misschien was het een juweel van een plaatje. Maar ik had hem toch niet kunnen kopen, want hij was te duur. Wat had het dan voor nut om hem aan te passen? Ik leef ook met de vraag of ik die jurk nu écht zo mooi vond, zo lang heb ik er niet naar staan kijken. Misschien vond jij hem mooi en ik ging erin mee. Maar hij spreekt tot mijn verbeelding, hij blijft me bezighouden. Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik geloof dat ik die jurk ook écht mooi vind. En, dat wil ik ook nog even zeggen, vooral dat moment. Dat moment dat we er in werkelijkheid naar stónden te kijken. Dat moment wil ik niet vergeten. Maar, nogmaals, ik weet dat ik hem toch niet kan kopen.

Angst en schaamte en spijt en toch ook rust en dat rare gevoel dat ik maar moeilijk een plek kan geven. In mijn hoofd zitten veel tegenstrijdigheden. Ik snap mezelf soms niet, vaak snap ik God niet. Al die vragen, zonder antwoorden. Ik heb een keuze gemaakt, en ik sta er nog steeds achter. Maar ik wil je gewoon vertellen, dat ik er niet licht over denk, ik maak het mezelf ook moeilijk.

Ik had die jurk kunnen passen, maar ik had hem niet kunnen kopen.