Maandagavond werd mij gevraagd wat mijn grootste angst is. Ik wist
het niet, vooral omdat ik mezelf heb aangeleerd alles in Gods handen
te leggen en omdat het in mijn aard zit om relaxed te zijn.

Ik heb er nog eens over nagedacht, en ik kwam tot de conclusie dat
ik eigenlijk wel een beetje een grote angst heb. Ik ben bang om
verkeerde keuzes te maken die mijn leven zo veranderen, dat ik een
heleboel misloop of pas veel later meemaak.

Daardoor probeer ik God echt overal bij te betrekken en ik heb mensen
om mij heen die me waarschuwen als ik een verkeerde keuze maak. Zo heb
ik bijvoorbeeld mijn vader (die ook mijn geestelijk vader is). Als er
iets is met mij, weet hij dat vaak, omdat God dat dan tegen hem vertelt.
Als er tussen mij en God iets in staat, waardoor ik Hem zelf niet goed
kan verstaan, heb ik mijn vader die me 'terechtwijst'. Verder heb
ik natuurlijk Elisa en vele andere mensen die mij kunnen helpen met
beslissingen maken.
Verder valt me echt op dat ik zoveel weet van fouten die andere mensen
hebben gemaakt. Die fouten zal ik niet ook nog eens maken.

Achja, uiteindelijk moet ik toch zelf de beslissing maken. En het kan
niet altijd goed gaan, omdat ik een mens ben.En alle mensen maken
fouten... Dat zit dus ook bij die angst dat ik bang ben om de verkeerde
keuzes te maken: hoe hard ik ook probeer, ik doe het toch wel eens fout.

Maar zoals Elisa al schreef op haar blog, alles heeft een reden. Vaak
maak je fouten om te leren of zoiets dergelijks. Als je dan later
lachend terugkijkt, weet je dat je weer een stapje verder bent in het
leven, en dat je er sterker van bent geworden.

Uiteindelijk weet niemand wat er gaat komen, behalve God. Hij overziet
alles en Hij weet wat het beste is. Laat Hem je leven sturen, omdat
jij je leven aan Hem hebt gegeven. En nog één ding: leef gewoon, geniet
gewoon, en geef al je zorgen, echt ál je zorgen, aan God.